Πατέρας της, ο ζωγράφος - χαράκτης Σταύρος Δαλάκος, από τους πρώτους ιδρυτές της Στέγης Γραμμάτων και Καλών Τεχνών. Μητέρα της, η Χριστίνα, επιβλέπουσα οικοδέσποινα της Gallerie D' Art στην καρδιά της Αθήνας, με πλούσια εικαστική δράση. Η Μαίρη εκδήλωσε έντονα την ανάγκη να εκφράζεται μουσικά από πολύ μικρή ηλικία, πράγμα που διέκριναν οι γονείς της. Άλλωστε ο πατέρας της, ήταν λάτρης της μουσικής και στο σπίτι που μεγάλωσε περιστοιχιζόταν από ανθρώπους που τραγουδούσαν λίγο έως πολύ, η μητέρα της κι' οι θείες της.
Στα 8 της χρόνια την γράφουν στο Ωδείο Αθηνών, αρχικά για πιάνο και θεωρητικά. Δασκάλα της αγαπημένη στο πιάνο η Ζωή Αγελάστου, στην αρμονία ο αρχιμουσικός της Κρατικής Ορχήστρας Θεόδωρος Βαββαγιάννης. Αργότερα, εντάσσεται επιτέλους και στην τάξη της Μαρίκας Καλφοπούλου για λυρικό τραγούδι...Στη συνέχεια ολοκληρώνει τις σπουδές της στο λυρικό τραγούδι στο Πανεπιστήμιο Mozarteum του Salzburg της Αυστρίας.
Το τραγούδι τελικά έγινε το κύριο εκφραστικό της μέσο κι' έτσι στα μέσα της δεκαετίας του '60 αρχίζει η καριέρα της στο σύγχρονο τραγούδι. Γνωρίζει από μια συγκυρία τον νέο τότε συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο, στον Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής, ο οποίος ενθουσιάζεται και της προτείνει “να γίνει η μούσα του”, όπως της είπε. Αρχίζουν λοιπόν εντατικές πρόβες και μπαίνουν στο studio, για πρώτη της φορά να ηχογραφήσουν τα νέα του τραγούδια, το“Που είσαι αυτή την Άνοιξη” για την ταινία “Διωγμός”, τα σιγκλάκια με το “Γαλάζιο Περιστέρι” και την "Ξαστεριά”, μετά το “Νύχτα και Γειτονιά”και το “Παιδί μου”. Ακολουθούν τα τραγούδια στις ταινίες “Ψαρόγιαννος” και “Μετανάστης”. Πολύ σύντομα ηχογραφούν και τις μπαλάντες του “Θησέα” του Μαρκόπουλου από το χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου που σκηνοθέτησε ο Μίνως Βολανάκης, με τον οποίον, πολλά χρόνια αργότερα έμελλε να συνεργαστούν στενά. Αρχίζουν οι ζωντανές της εμφανίσεις στις Boites της Πλάκας και σε συναυλίες ενώ συνεχίζει μαθήματα τραγουδιού με την Έλλη Νικολαϊδη, την μουσικό και δασκάλα που έπαιξε τον σπουδαιότερο ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής φόρμας της, αλλά και στην μέθοδο και οπτική της δικής της διδασκαλίας, πολλά χρόνια μετά.
Στις πρώτες μπουάτ της Πλάκας, στο “Συμπόσιο” του Γιώργου Μπουκουβάλα και στις “Νεφέλες” των ηθοποιών Σπύρου Καμπάνη και Αλέκου Κουρή, καθιερώνει μια ιδιόμορφη παρουσία συνοδεύοντας η ίδια τον εαυτό της στο πιάνο, δένοντας αισθητικά τις λυρικές μπαλάντες του Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη Γιάννη Μαρκόπουλου και Μάνου Λοΐζου, με τις τζαζ-ροκ αποχρώσεις σε Γαλλικά κι' Αγγλικά τραγούδια, τα παραδοσιακά απ' όλο τον κόσμο με προκλασσικά του 17ου αιώνα. Οι “Νεφέλες” στεγάζονταν στο πρώτο επίπεδο του σπιτιού του ζωγράφου – σκηνογράφου Μίνου Αργυράκη, που πριν ονόμαζε “Η Κιβωτός της Άμυ” και τους καλοκαιρινού μήνες άνοιγε την υπέροχη αυλή της. Τους τοίχους της διακοσμούσαν φωτεινές διαφάνειες με έργα του Μίνου Αργυράκη και του Ευγένιου Σπαθάρη.
Οι “Νεφέλες” καθιερώθηκαν πλέον σαν τακτικός τόπος συγκέντρωσης καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος και των γραμμάτων με πρώτη φλογερή θαμώνα την Μελίνα Μερκούρη φέρουσα μαζί της εκλεκτούς φίλους της, πότε τα Bolshoi Ballet με την Margot Fonteyn και τον Rudolf Nureyev , πότε την Greta Garbo. Κάθε βράδυ άλλωστε όλο το επιτελείο των ηθοποιών του Εθνικού Θεάτρου έρχονταν όχι μόνο σαν πιστοί ακροατές αλλά και για ν' απαγγείλουν τους αγαπημένους τους ποιητές ή ν' αυτοσχεδιάσουν. Ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Στέλιος Βόκοβιτς, η πρωτοεμφανιζόμενη Μαρία Σκούτζου, ο Χρήστος Τσάγκας, ο Βαγγέλης Καζάν, ο Δημήτρης Δαμαλάς, αλλά κι΄οι δυό “οικοδεσπότες” - ηθοποιοί, ο Σπύρος Καμπάνης κι' ο Αλέκος Κουρής, σε ποίηση Βάρναλη, Καββαδία, Σεφέρη, Καβάφη και σε αιφνίδια μονόπρακτα, απογείωναν τις βραδυές σε μια ανυπέρβλητη μυσταγωγία.
Η Τζένη Καρέζη, η Έλλη Λαμπέτη, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, ο Κώστας Καρράς, σπανίως έλειπαν από κει...Μια ακόμα ξεχωριστή προσωπικότητα των Γραμμάτων, η συγγραφέας Τατιάνα Γκρίτση Μιλλιέξ, καθιέρωσε σαν αγαπημένο της στέκι την μπουάτ Νεφέλες προσφέροντας μια στοργική φιλία που αποδείχθηκε πολύτιμη για τη Μαίρη. Μετά ακολουθούν για λίγο οι “Εσπερίδες” του Γιάννη Αργύρη, όπου να σου ένα βράδυ η απρόοπτη εμφάνιση του Orson Welles, πάνω που η Μαίρη τραγουδούσε“Χάρτινο το Φεγγαράκι”...η στιγμή πήρε απροσδόκητη ενέργεια, όταν εκείνος ανέλαβε σιωπηλά να “συμπράξει” ακουμπώντας πάνω στο πιάνο της όσο εκείνη ερμήνευε, δίνοντας μια ιδιαίτερη διάσταση εκφραστικής σκηνικής παρουσίας που καθήλωσε τους έκθαμβους θαμώνες.
Στο μεταξύ ετοιμαζόταν ο διπλανός χώρος, στην αρχή της οδού Θόλου που διαμορφώθηκε σε μπουάτ από τον Σπύρο Καμπάνη και την Μαίρη, βαφτίζοντάς τον “Απανεμιά”, από ομότιτλο ποίημα του Σπύρου που είχε μελοποιήσει η Μαίρη κι' είχε τραγουδήσει στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Στην μπουάτ “Απανεμιά”, ηχογραφεί τον πρώτο live δίσκο της με τον ίδιο τίτλο. Από την Απανεμιά περνάνε πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες, που μαζί με την Μαίρη γράφουν τη μουσική ιστορία της εποχής: Ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Νίκος Χουλιαράς, Τα Τζαβαράκια, η Δέσποινα Γλέζου, ακόμα κι' ο Μανώλης Μητσιάς με τον Ανδρέα Πρέζα και τη Ρένα Κουμιώτη σε πρώτη εμφάνιση και πολλοί ακόμα... Αργότερα με μουσικό σύνολο αξιόλογων μουσικών συνεχίζει στη “Λήδρα”, στη “Σοφίτα”, στο “Rodeo” με τον Διονύση Σαββόπουλο, Βαγγέλη Γερμανό, Θανάση Γκαϊφίλια και τη Λήδα, αργότερα στον “Ρήγα” με τον Αντώνη Καλογιάννη, την Μαρία Δημητριάδη, την Έφη Παναγιώτου, τον Γιάννη Συρρή και την Ξανθίππη Καραθανάση με καλλιτεχνικό υπεύθυνο τον Θάνο Μικρούτσικο. Πραγματοποιεί συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα και Κύπρο, εμφανίσεις στην τηλεόραση, ραδιόφωνο και σε θεατρικές παραστάσεις.
Εν τω μεταξύ αρχίζει να συνθέτει δικά της τραγούδια μεταπηδώντας σ' ένα ηλεκτροακουστικό ήχο, με αντίστοιχες εμφανίσεις σε ροκ σκηνές, γράφοντας παράλληλα τραγούδια και μουσική για θέατρο και τηλεόραση. Στους “Αγώνες της Κέρκυρας '82” του Μάνου Χατζιδάκι, παίρνει μέρος με δύο συνθέσεις, διακρίνεται με το 2ο βραβείο για την ερμηνεία της στο “Αμαρτωλό”. Στη συνέχεια ο Μ. Χατζιδάκις της προτείνει συνεργασία στη θεατρική παράσταση ”Πορνογραφία” όπου τραγουδάει υποδυόμενη τη Ρόζα Εσκενάζη. Το '84-'85 γίνεται ενεργό μέλος της “ΜΟΥΣΥΝΚΑ” (Καλλιτεχνικός δισκογραφικός συνεταιρισμός) και με χορηγό το Υπουργείο Πολιτισμού δίνει συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα και ζωντανές εμφανίσεις στο “Rodeo”.
Την ίδια εποχή κυκλοφορεί το άλμπουμ της “Μετά την Παράσταση” με δικές της ροκ μπαλάντες, συνεχίζοντας τις ζωντανές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Από το ΄80 μέχρι σήμερα διδάσκει φωνητική και μοντέρνο τραγούδι σε μεγάλα ωδεία όπως το Κεντρικό Ωδείο του Κώστα Κλάββα, το Εθνικό Ωδείο, το Ωδείο Φίλιππος Νάκας και το Αττικό Ωδείο. Δίδαξε ομάδες ηθοποιών στο “Έλα στο Φως” της ΕΤ2, βασισμένο σε μια ιδέα του Μίνου Βολανάκη και τηλεοπτική σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη, όπου έγραψε και τα τραγούδια. Δίδαξε την “Μήδεια” του Θόδωρου Αντωνίου στα σεμινάρια του σκηνοθέτη Μίνου Βολανάκη. Μελοποίησε και παρουσίασε έργα για παιδιά σε ποίηση της Ρένας Καρθαίου την “Κυρά Γραμματική” και “Το Ελεγείο των Βατράχων” Φώντα Λάδη για το σήριαλ “Το Κορίτσι στο ποτάμι”της ΕΤ1. Παράλληλα δημιουργεί την ομάδα “Πειραματάνθρωποι” από μαθητές της, εκπαιδεύοντάς τους στο Drama Therapy προσαρμοσμένο για τραγουδιστές – performers, με τους οποίους πραγματοποίησε μουσικοθεατρικές παραστάσεις με σενάρια και μουσική γραμμένα από την ίδια.
Στις ”Κόκκινες Μπογιές”, το CD που κυκλοφόρησε από τη γνωστή ανεξάρτητη εταιρία Hitch Hyke Records το 2002, κινείται σε ηλεκτρακουστικές ατμόσφαιρες, πότε με λυρισμό, πότε με τζαζ - ροκ διάθεση. Η παραγωγή εδώ είναι του Κωνσταντίνου Καμπάνη (γνωστού και ως Mr Woofer) – γιού και συνεργάτη της - που μαζί και με την δική της μπάντα συνεχίζουν τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Εν τω μεταξύ γράφει τραγουδια και μουσική για τις μουσικοθεατρικές παραστάσεις της ομάδας της "Πειραματάνθρωποι", στις οποίες παίζει και τραγουδά και η ίδια.
Το 2017 κυκλοφορεί το άλμπουμ "Όλα Αλλάζουν..." με νέα τραγούδια σε παραγωγή του Κωνσταντίνου Καμπάνη. Στα τραγούδια μπλέκονται αρμονικά οι φυσικοί ήχοι με τους ηλεκτρονικούς, σε μια λυρική αλλά και δυνατή αφήγηση από εικόνες αποδράσεων σε μέρη που αγάπησε.
Η νέα της δουλειά "Βυθός" κυκλοφορεί το 2020 σε ποίηση Φώντα Λάδη και παραγωγή Κωνσταντίνου Καμπάνη και είναι κάτι διαφορετικό με πιο μίνιμαλ χαρακτήρα. Έξι τραγούδια και τέσσερα ορχηστρικά που ταξιδεύουν στον μαγικό χώρο ενός βυθού, όπου εναλάσσονται αδιάκοπα πλάσματα του νερού σε χρώματα και φωτεινές ανταύγειες και ήχους απόκοσμους. Τα τσέλα του Κωνσταντίνου Καμπάνη συνομιλούν με το φλάουτο με ράμφος του Δημήτρη Λέκκα, το πιάνο και τις πινελιές από μεταλλόφωνο της ίδιας και η φωνή της κινείται κι' αυτή στην ατμόσφαιρα του νερού που τα περιβάλλει όλα σαν απαλή αιώρα....ακόμα και οι ατμοσφαιρικοί ηλεκτρονικοί ήχοι επενδύουν διακριτικά την όλη ατμόσφαιρα.
Στα 8 της χρόνια την γράφουν στο Ωδείο Αθηνών, αρχικά για πιάνο και θεωρητικά. Δασκάλα της αγαπημένη στο πιάνο η Ζωή Αγελάστου, στην αρμονία ο αρχιμουσικός της Κρατικής Ορχήστρας Θεόδωρος Βαββαγιάννης. Αργότερα, εντάσσεται επιτέλους και στην τάξη της Μαρίκας Καλφοπούλου για λυρικό τραγούδι...Στη συνέχεια ολοκληρώνει τις σπουδές της στο λυρικό τραγούδι στο Πανεπιστήμιο Mozarteum του Salzburg της Αυστρίας.
Το τραγούδι τελικά έγινε το κύριο εκφραστικό της μέσο κι' έτσι στα μέσα της δεκαετίας του '60 αρχίζει η καριέρα της στο σύγχρονο τραγούδι. Γνωρίζει από μια συγκυρία τον νέο τότε συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο, στον Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής, ο οποίος ενθουσιάζεται και της προτείνει “να γίνει η μούσα του”, όπως της είπε. Αρχίζουν λοιπόν εντατικές πρόβες και μπαίνουν στο studio, για πρώτη της φορά να ηχογραφήσουν τα νέα του τραγούδια, το“Που είσαι αυτή την Άνοιξη” για την ταινία “Διωγμός”, τα σιγκλάκια με το “Γαλάζιο Περιστέρι” και την "Ξαστεριά”, μετά το “Νύχτα και Γειτονιά”και το “Παιδί μου”. Ακολουθούν τα τραγούδια στις ταινίες “Ψαρόγιαννος” και “Μετανάστης”. Πολύ σύντομα ηχογραφούν και τις μπαλάντες του “Θησέα” του Μαρκόπουλου από το χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου που σκηνοθέτησε ο Μίνως Βολανάκης, με τον οποίον, πολλά χρόνια αργότερα έμελλε να συνεργαστούν στενά. Αρχίζουν οι ζωντανές της εμφανίσεις στις Boites της Πλάκας και σε συναυλίες ενώ συνεχίζει μαθήματα τραγουδιού με την Έλλη Νικολαϊδη, την μουσικό και δασκάλα που έπαιξε τον σπουδαιότερο ρόλο στη διαμόρφωση της αισθητικής φόρμας της, αλλά και στην μέθοδο και οπτική της δικής της διδασκαλίας, πολλά χρόνια μετά.
Στις πρώτες μπουάτ της Πλάκας, στο “Συμπόσιο” του Γιώργου Μπουκουβάλα και στις “Νεφέλες” των ηθοποιών Σπύρου Καμπάνη και Αλέκου Κουρή, καθιερώνει μια ιδιόμορφη παρουσία συνοδεύοντας η ίδια τον εαυτό της στο πιάνο, δένοντας αισθητικά τις λυρικές μπαλάντες του Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη Γιάννη Μαρκόπουλου και Μάνου Λοΐζου, με τις τζαζ-ροκ αποχρώσεις σε Γαλλικά κι' Αγγλικά τραγούδια, τα παραδοσιακά απ' όλο τον κόσμο με προκλασσικά του 17ου αιώνα. Οι “Νεφέλες” στεγάζονταν στο πρώτο επίπεδο του σπιτιού του ζωγράφου – σκηνογράφου Μίνου Αργυράκη, που πριν ονόμαζε “Η Κιβωτός της Άμυ” και τους καλοκαιρινού μήνες άνοιγε την υπέροχη αυλή της. Τους τοίχους της διακοσμούσαν φωτεινές διαφάνειες με έργα του Μίνου Αργυράκη και του Ευγένιου Σπαθάρη.
Οι “Νεφέλες” καθιερώθηκαν πλέον σαν τακτικός τόπος συγκέντρωσης καλλιτεχνών και ανθρώπων του πνεύματος και των γραμμάτων με πρώτη φλογερή θαμώνα την Μελίνα Μερκούρη φέρουσα μαζί της εκλεκτούς φίλους της, πότε τα Bolshoi Ballet με την Margot Fonteyn και τον Rudolf Nureyev , πότε την Greta Garbo. Κάθε βράδυ άλλωστε όλο το επιτελείο των ηθοποιών του Εθνικού Θεάτρου έρχονταν όχι μόνο σαν πιστοί ακροατές αλλά και για ν' απαγγείλουν τους αγαπημένους τους ποιητές ή ν' αυτοσχεδιάσουν. Ο Λυκούργος Καλλέργης, ο Στέλιος Βόκοβιτς, η πρωτοεμφανιζόμενη Μαρία Σκούτζου, ο Χρήστος Τσάγκας, ο Βαγγέλης Καζάν, ο Δημήτρης Δαμαλάς, αλλά κι΄οι δυό “οικοδεσπότες” - ηθοποιοί, ο Σπύρος Καμπάνης κι' ο Αλέκος Κουρής, σε ποίηση Βάρναλη, Καββαδία, Σεφέρη, Καβάφη και σε αιφνίδια μονόπρακτα, απογείωναν τις βραδυές σε μια ανυπέρβλητη μυσταγωγία.
Η Τζένη Καρέζη, η Έλλη Λαμπέτη, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο Ανδρέας Μπάρκουλης, ο Κώστας Καρράς, σπανίως έλειπαν από κει...Μια ακόμα ξεχωριστή προσωπικότητα των Γραμμάτων, η συγγραφέας Τατιάνα Γκρίτση Μιλλιέξ, καθιέρωσε σαν αγαπημένο της στέκι την μπουάτ Νεφέλες προσφέροντας μια στοργική φιλία που αποδείχθηκε πολύτιμη για τη Μαίρη. Μετά ακολουθούν για λίγο οι “Εσπερίδες” του Γιάννη Αργύρη, όπου να σου ένα βράδυ η απρόοπτη εμφάνιση του Orson Welles, πάνω που η Μαίρη τραγουδούσε“Χάρτινο το Φεγγαράκι”...η στιγμή πήρε απροσδόκητη ενέργεια, όταν εκείνος ανέλαβε σιωπηλά να “συμπράξει” ακουμπώντας πάνω στο πιάνο της όσο εκείνη ερμήνευε, δίνοντας μια ιδιαίτερη διάσταση εκφραστικής σκηνικής παρουσίας που καθήλωσε τους έκθαμβους θαμώνες.
Στο μεταξύ ετοιμαζόταν ο διπλανός χώρος, στην αρχή της οδού Θόλου που διαμορφώθηκε σε μπουάτ από τον Σπύρο Καμπάνη και την Μαίρη, βαφτίζοντάς τον “Απανεμιά”, από ομότιτλο ποίημα του Σπύρου που είχε μελοποιήσει η Μαίρη κι' είχε τραγουδήσει στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Στην μπουάτ “Απανεμιά”, ηχογραφεί τον πρώτο live δίσκο της με τον ίδιο τίτλο. Από την Απανεμιά περνάνε πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες, που μαζί με την Μαίρη γράφουν τη μουσική ιστορία της εποχής: Ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Νίκος Χουλιαράς, Τα Τζαβαράκια, η Δέσποινα Γλέζου, ακόμα κι' ο Μανώλης Μητσιάς με τον Ανδρέα Πρέζα και τη Ρένα Κουμιώτη σε πρώτη εμφάνιση και πολλοί ακόμα... Αργότερα με μουσικό σύνολο αξιόλογων μουσικών συνεχίζει στη “Λήδρα”, στη “Σοφίτα”, στο “Rodeo” με τον Διονύση Σαββόπουλο, Βαγγέλη Γερμανό, Θανάση Γκαϊφίλια και τη Λήδα, αργότερα στον “Ρήγα” με τον Αντώνη Καλογιάννη, την Μαρία Δημητριάδη, την Έφη Παναγιώτου, τον Γιάννη Συρρή και την Ξανθίππη Καραθανάση με καλλιτεχνικό υπεύθυνο τον Θάνο Μικρούτσικο. Πραγματοποιεί συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα και Κύπρο, εμφανίσεις στην τηλεόραση, ραδιόφωνο και σε θεατρικές παραστάσεις.
Εν τω μεταξύ αρχίζει να συνθέτει δικά της τραγούδια μεταπηδώντας σ' ένα ηλεκτροακουστικό ήχο, με αντίστοιχες εμφανίσεις σε ροκ σκηνές, γράφοντας παράλληλα τραγούδια και μουσική για θέατρο και τηλεόραση. Στους “Αγώνες της Κέρκυρας '82” του Μάνου Χατζιδάκι, παίρνει μέρος με δύο συνθέσεις, διακρίνεται με το 2ο βραβείο για την ερμηνεία της στο “Αμαρτωλό”. Στη συνέχεια ο Μ. Χατζιδάκις της προτείνει συνεργασία στη θεατρική παράσταση ”Πορνογραφία” όπου τραγουδάει υποδυόμενη τη Ρόζα Εσκενάζη. Το '84-'85 γίνεται ενεργό μέλος της “ΜΟΥΣΥΝΚΑ” (Καλλιτεχνικός δισκογραφικός συνεταιρισμός) και με χορηγό το Υπουργείο Πολιτισμού δίνει συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα και ζωντανές εμφανίσεις στο “Rodeo”.
Την ίδια εποχή κυκλοφορεί το άλμπουμ της “Μετά την Παράσταση” με δικές της ροκ μπαλάντες, συνεχίζοντας τις ζωντανές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Από το ΄80 μέχρι σήμερα διδάσκει φωνητική και μοντέρνο τραγούδι σε μεγάλα ωδεία όπως το Κεντρικό Ωδείο του Κώστα Κλάββα, το Εθνικό Ωδείο, το Ωδείο Φίλιππος Νάκας και το Αττικό Ωδείο. Δίδαξε ομάδες ηθοποιών στο “Έλα στο Φως” της ΕΤ2, βασισμένο σε μια ιδέα του Μίνου Βολανάκη και τηλεοπτική σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη, όπου έγραψε και τα τραγούδια. Δίδαξε την “Μήδεια” του Θόδωρου Αντωνίου στα σεμινάρια του σκηνοθέτη Μίνου Βολανάκη. Μελοποίησε και παρουσίασε έργα για παιδιά σε ποίηση της Ρένας Καρθαίου την “Κυρά Γραμματική” και “Το Ελεγείο των Βατράχων” Φώντα Λάδη για το σήριαλ “Το Κορίτσι στο ποτάμι”της ΕΤ1. Παράλληλα δημιουργεί την ομάδα “Πειραματάνθρωποι” από μαθητές της, εκπαιδεύοντάς τους στο Drama Therapy προσαρμοσμένο για τραγουδιστές – performers, με τους οποίους πραγματοποίησε μουσικοθεατρικές παραστάσεις με σενάρια και μουσική γραμμένα από την ίδια.
Στις ”Κόκκινες Μπογιές”, το CD που κυκλοφόρησε από τη γνωστή ανεξάρτητη εταιρία Hitch Hyke Records το 2002, κινείται σε ηλεκτρακουστικές ατμόσφαιρες, πότε με λυρισμό, πότε με τζαζ - ροκ διάθεση. Η παραγωγή εδώ είναι του Κωνσταντίνου Καμπάνη (γνωστού και ως Mr Woofer) – γιού και συνεργάτη της - που μαζί και με την δική της μπάντα συνεχίζουν τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Εν τω μεταξύ γράφει τραγουδια και μουσική για τις μουσικοθεατρικές παραστάσεις της ομάδας της "Πειραματάνθρωποι", στις οποίες παίζει και τραγουδά και η ίδια.
Το 2017 κυκλοφορεί το άλμπουμ "Όλα Αλλάζουν..." με νέα τραγούδια σε παραγωγή του Κωνσταντίνου Καμπάνη. Στα τραγούδια μπλέκονται αρμονικά οι φυσικοί ήχοι με τους ηλεκτρονικούς, σε μια λυρική αλλά και δυνατή αφήγηση από εικόνες αποδράσεων σε μέρη που αγάπησε.
Η νέα της δουλειά "Βυθός" κυκλοφορεί το 2020 σε ποίηση Φώντα Λάδη και παραγωγή Κωνσταντίνου Καμπάνη και είναι κάτι διαφορετικό με πιο μίνιμαλ χαρακτήρα. Έξι τραγούδια και τέσσερα ορχηστρικά που ταξιδεύουν στον μαγικό χώρο ενός βυθού, όπου εναλάσσονται αδιάκοπα πλάσματα του νερού σε χρώματα και φωτεινές ανταύγειες και ήχους απόκοσμους. Τα τσέλα του Κωνσταντίνου Καμπάνη συνομιλούν με το φλάουτο με ράμφος του Δημήτρη Λέκκα, το πιάνο και τις πινελιές από μεταλλόφωνο της ίδιας και η φωνή της κινείται κι' αυτή στην ατμόσφαιρα του νερού που τα περιβάλλει όλα σαν απαλή αιώρα....ακόμα και οι ατμοσφαιρικοί ηλεκτρονικοί ήχοι επενδύουν διακριτικά την όλη ατμόσφαιρα.